'Schrijvend voer ik enkel de vogels
van mijn illusies.'
Ik herlas wat ik de weekends ervoor op zondag al had geschreven voor mijn thesis, maar de woorden voelden als zware houten blokken die van een berg rolden. Stap na stap, regel na regel, vielen ze van die berg. Ik nam de pagina's in mijn beide handen en liet ze rollen voor mijn ogen. De woorden leken vaag bekend, als een taal die ietwat op de mijne leek maar toch niet hetzelfde was. Zoals Zweeds, of Deens. Ik gooide de bladeren op de grond. Ik dacht weer om te gaan werken in Duitsland, maar ik kan geen Duits, en daar zou ik even eenzaam zijn als hier, meer zelfs, want ik kan geen Duits. Ik sloot even mijn ogen, en alsof het niet de mijne was, nam mijn hand de telefoon op en belde het nummer van de psychiater dat al maanden in mijn agenda stond gekribbeld.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten